Well, this CD smells Texas from top to bottom. Yeap, it smells Louisiana and Midwest, West Virginia, ghost towns, old, abandoned saloons and moonshine. The minute one starts listening to it, he/she gets surrounded by strong smells coming from old gas stations with rotten dripping pumps, scratched ceilings of old juke joints with floors stained with cheap alcohol and the scent of wet sand drying in the Arizona desert full of old cacti whipped by the afternoon winds. The music brings to mind lazy rattlesnakes hiding their heads in the hot sand, dust coming from dirt roads surrounding small villages in the American South which are difficult to fit on the map. And Sweat! Yeah, the damn thing smells like the sweat of people working hard in the cotton fields and the tobacco plantations of the American South.
That CD has definitely a very peculiar scent. Peculiar, indeed! It reveals the inner self of those who crafted it. The music in it, makes it clear to all of us that these guys are humans and have souls but their souls are not for sale. Uncompromised souls that sarcastically and stubbornly reject all kinds of beautification. No haggling, no negotiating, no begging. Pure blues stuff. As pure as the blues can be.
And the guitar? It's bone breaking. Raw and wild. It forks your flesh like the morning cold in the middle of winter. The same goes for the vocals. Harsh, somewhat crude but purely authentic and emotional. That's the "melody" of the deep blues, the pure and uncompromised blues. Yeah, the magic of this genre is reflected all over this damn CD. So, if somebody doesn't dig the blues or doesn't know what the blues is all about, he'd better skip this little wonder and head for something else. Something less raw and more digestible.
Digging this particular CD has certain requirements such as being able to hear the sound of one's footsteps as he/she walks life's troublesome mud. If somebody isn't baptized in Muddy Waters, if somebody is too afraid of death, if somebody has many things to lose when Grim Reapers shows up uninvited, then this CD is not for him/her. One has to be a good friend of electricity to fearlessly shove his fingers in the socket when his/her time comes.
The blues is for that kind of demons only! A very special kind of demons who sing and subjugate their pain by making it be ashamed of daring to reside inside of them. They force their pain to leave and abandon their souls for good.
Welcome! This is the blues! And the CD that Elias, Sotiris and Niki made is pure, unalloyed, pristine and unadulterated blues.
Please keep such CDs coming. In these trouble times, this kind of music is soul healing and people need it.
PS: Elias, as time goes by, you resemble philosopher Epicurus more and more. I wonder if you are aware of it.
Dimitris Epikouris
A poor blues devil residing in the "garden" of Epicurus
-- The review in greek --
Το γ@μημένο, μυρίζει Τέξας απ’ την κορφή ως τα νύχια. Μυρίζει Midwest, West Virginia, πόλεις φαντάσματα, παλιά, εγκαταλελειμμένα Saloons και moonshine. Έντονες οι μυρωδιές από παλιά gas stations με σαπισμένες αντλίες που στάζουν. Σαπισμένες οροφές παλιών juke joints με λεκιασμένα πατώματα από φτηνό αλκοόλ. Μυρωδιές από την μουσκεμένη άμμο στην έρημο της Αριζόνας και γέρικους κάκτους χαρακωμένους απ’ τους αέρηδες. Τεμπέλικους κροταλίες που βουτούν μέσα στη καυτή άμμο, σκόνη από χωματόδρομο που σφιχταγκαλιάζει κάτι μικρά χωριά του Αμερικάνικου Νότου που δύσκολα χωρούν στο χάρτη. Μυρίζει το γ@μημένο ιδρώτα. Ιδρώτα και κάματο. Ιδρώτα και κάψα από σώψυχα που δεν παζαρεύουν, δεν παζαρεύονται, δεν πωλούνται και δεν επιδέχονται φτιασιδώματα.
Το παίξιμο της κιθάρας; Αλήτικο. Αλήτικο και πηρουνιαστό. Κάτι σαν τα κρύα πρωϊνά στα μέσα του χειμώνα. Το ίδιο και η φωνή. Γεμάτη γρέζι και τσαμπουκά. Ναι, αυτή είναι η «μελωδία» στα μπλουζ. Και αυτή είναι και η μαγεία του. Αν κανείς δεν το κουβαλάει μέσα του, αν κανείς δεν ακούει τις πατημασιές του στη λάσπη, αν κανείς δεν νοιώθει τη χαρμολύπη να είναι άνθρωπος με αρχή και τέλος, αν κανείς δεν καταλαβαίνει πως ο θάνατος είναι σαν τον ηλεκτρισμό και πως θα πρέπει να είναι φιλαράκι του ώστε να μη φοβηθεί όταν θα έρθει η ώρα να βάλει το χέρι του στη πρίζα, τότε ας μην μπει στον κόπο να ασχοληθεί με τα μπλουζ.
Τα μπλουζ είναι για τους δαίμονες. Τους ερωτεύσιμους και τους ερωτευμένους δαίμονες. Αυτούς δηλαδή τους δαίμονες που βάζουν τον έρωτα μαζί με τη ζωή μιας και χωρίς τον έρωτα ζωή δεν υπάρχει. Ναι, τα μπλουζ είναι για αυτούς τους δαίμονες. Τους ΕΥ-ΔΑΙΜΟΝΕΣ! Αυτούς που τραγουδώντας ξεφτιλίζουν και υποτάσσουν τον πόνο τους κάνοντάς τον να ντρέπεται ώστε κάποια στιγμή να τα μαζέψει και να φύγει. Αυτό είναι το μπλουζ. Αυτό είναι και το τελευταίο CD των Blues Wire. Ναι, αυτό το γ@μημένο CD είναι όλα τα παραπάνω. Με μάγεψε, με εκτίναξε, με πήγε πίσω, πολύ πίσω σε δικές μου προσωπικές θύμισες. Στην αρχή σκέφτηκα να πιάσω ένα-ένα κομμάτι και να το περιγράψω. Να πω δηλαδή για τα «μπαμ», τα «τσακ» και τα «τσουφ» που βαρούσαν μέσα μου όταν το άκουγα. Μετά άλλαξα γνώμη. Μπήκα στο λεωφορείο και ακολούθησα όλη τη διαδρομή. Από την αρχή έως το τέλος. Μονορούφι.
Το CD όμως απαντάει έστω και ετεροχρονισμένα, σ’ έναν αστό ψυχίατρο από τη Νέα Υόρκη που στις αρχές του αιώνα, μη μπορώντας να εξηγήσει γιατί οι νέγροι δούλευαν σαν τα σκυλιά όλη την εβδομάδα και ότι έβγαζαν το χάλαγαν μέσα σε ένα Σαββατόβραδο, κίνησε για κάποιες φάρμες του Νότου μήπως και βρει εκεί την απάντηση. Την πήρε τελικά την απάντηση από έναν σουρωμένο νέγρο που βρέθηκε μπροστά του σ’ ένα τέτοιο καπηλειό: “Hey Mista, have you eva been a nigga on a Saturday night?” (ιστορικά καταγεγραμμένη μαρτυρία). Αν αυτό το CD υπήρχε τότε, ο αστός ψυχίατρος θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα να βρει απάντηση στην απορία του.
Λιάκο μου, νομίζω πως είσαι στα καλύτερά σου. Πέρα από το γεγονός πως όσο μεγαλώνεις τόσο και μοιάζεις πιο πολύ στον παππού μας τον Επίκουρο, αυτό που φτιάξατε με τη Νίκη και το Σωτήρη είναι 100% εμβληματικό. Σας ξέρω και σας ακολουθώ χρόνια. Αυτό όμως δεν το περίμενα. Τα συχαρίκια μου λοιπόν και τις ευχές μου για να συνεχίσετε να δημιουργείτε τέτοια ταξιδιάρικα πράγματα.
Δημήτρης Επικούρης
Ένας φτωχός ντελάλης του μπλουζ
